Касцёр на лузе

Вось і май надышоў неўпрыкметкі,
Зноў рассыпаны ля берагоў
Адуванчыкі — рыжыя кветкі,
Залатыя вяснушкі лугоў.

I табе трохі іх перапала,
Каб прыкметней была за сясцёр...
Мы сягоння пад рэчкай запалім
Свой апошні вясновы касцёр.

Будзе сонца павольна заходзіць,
Рэчка хвалямі не калыхне,
I шумлівае наша стагоддзе
З намі ў лодцы крыху адпачне.

На губах, на рыбацкім вядзерцы
Водбліск полымя будзе ляжаць.
Будзе юшка гарачая з перцам
Злабадзённасць і вечнасць сцвярджаць.

У нязвычных умовах са свістам
Будзе чайнік злавацца, кіпець.
Будзе наш пашлаваты транзістар
Песні мілыя Зыкінай пець.

Будуць зоркі гарэць не ўрачыста,
А па-свойску, адным толькі нам...
Усе творы абстракцыяністаў
За такую канкрэтнасць аддам.

Павучай мяне, крытык, і злуйся,
Намячай рэалізму шляхі.
Я з любімай сягоння на лузе
I да крытыкі мудрай глухі.