Леанід Яўменаў

RSS Feed

Будзіць лёс

Яшчэ не ацэнена

На лес вятруга гнеў абрынуў,
П’яны, галосіць штось вясне,
Сваволіць, блазан, у ялінах, –
Страсае снег.

Разбойным свістам поўніць гоні,
Калоціць мроіва бяроз,
Здранцвеласць душаў прочкі гоніць
І будзіць лёс.

Здзірае, бы чадру з дзяўчыны,
Вякоў зняволеных праклён, –
Зямлі, спрадвечнае рабыні,
Страсае сон…

Вясна на плошчы Маякоўскага

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Вялікі горад
Высвеціла сонца,
“Высотак” шпілі
Зіхацяць над ім.
Хоць зрэдку
Сіверыць яшчэ
Блакітны
Паветра яснага
Бязмежны акіян.

Дублёнкі спяць
На вешалках ікластых.
Шарэе айсберг снегу
На двары.
Красуні
Зацягнуліся ў скуранкі,
Стрыгуць гарэзнымі вачыма
Дзецюкоў.

Відаць, шпакі шматлікія
На дрэвах
Спяваюць гімны
Сонцу і вясне…
Ды іх тут, як ні пніся,
Не пачуеш:
Раве,
Растузаны маторамі,
Сусвет.

Сатыраў маскі
Плачуць і смяюцца.
Змяя чаргі
Забэрсвае тэатр.
У ёй таўкуцца масквічы
Ад рана,
Каб праўдзе
Проста ў вочы паглядзець.

На люднай,
Гулкай,
Светлай Маякоўцы
Па-за паэта моцнаю спіной
У класіках
Нязбыўнага дзяцінства
З дзяцьмі заўзята скачуць
Іх бацькі.

Шырэй – усмешка людзям,
Ча-ла-ве-кам!..
Глыбей –
Крыніца шчырасці ў душы!
Надзеі
Птушанятамі ўзлятаюць,
У вырай радасці
Крылатыя імкнуць…

Усе аўтары