Квецень

Цвітуць сады шырока, вольна,
Плывуць, як ветразі надзей...
Хто з гэтакаю сілай здольны
Ускалыхнуць жыццё людзей?
Бунтуе квецень маладая,
Якую кормяць карані.
Зямля нявестай выглядае
Сярод касмічнае радні.
Плывуць сінечаю да сонца
Ружова-белыя вянкі,
Трымцяць пялёсткі на далоньцы,
На пасмах ля тваёй шчакі.
Каханая,
Падай мне рукі...
Лічыць ня будзем мы гады,
Бо нам прарочаць неўміручасць
Сваёй адвагаю сады.