Толькі ўспыхнуць у полі...

Толькі ўспыхнуць у полі
Рабацінкі праталін —
Б’ецца вырай у сэрца,
Як агонь навясны:
Салаўіная рэчка,
Салаўіны світанак,
Салаўіная памяць вясны...

Ды акно майго лёсу
Наглуха зачынена
З той зімы —
Акно заінелай турмы.
А турма — мая, не айчынная,
I за краты тут шлях прамы.

Тут не ходзяць з верай пазычанай,
Тут свой храм і свая турма.
У каханні, як у язычніцтве:
Адзінага бога няма.

Ці гудуць завірухі, ці плачуць адлігі
Тут у кожнага свой жаданы парог:
Колькі вернікаў —
Столькі рэлігій,
I свой —
У кожнага —
Бог.

Я прашу,
Я вымольваю літасці:
Адчыніся, акно, насустрач вясне!
Толькі бог чужы са мною не лічыцца,
А свайго не будзе ў мяне!..

Дагараюць у полі Рабацінкі праталін,
Выбягаюць пралескі
На ўзмежак лясны...
Салаўіная рэчка,
Салаўіны світанак,
Салаўіная памяць вясны...