З маленства мы ірваліся у горад...

З маленства мы ірваліся у горад,
Хто ў інстытут, а хто і на завод.
I для Радзімы сталі мы апорай
I ў працы, і ў імгле ваенных год.
Пасля вайны жылі мы беднавата,
А вёскі проста слеплі уначы.
Мы перад імі ў нечым вінаваты,
Хоць мала чым маглі дапамагчы.
Зямля і неба звязаны дажджамі,
Мы з роднай вёскай — памяццю навек.
Прывыкшыя да тлуму гараджане,
Цяпер ірвёмся да лугоў і рэк.
Не з настальгіі, не для пакаяння,
Не на густы асенні медазбор —
Мяне завуць свая зямля і бор,
Як марака мары і акіяны,
Каб зноў адчуць салёныя турботы
Гаспадароў адроджанай зямлі.
Вясна ідзе...
На мне чужыя боты,
I я, крыху чужы, іду ў палі.
Халодны вецер, ты не скавычы
I не свішчы так рэзка і трывожна.
А ногі месяць гразь, нібы квачы,
Спрачаюцца з вясновым бездарожжам.
Сапраўдныя зямлі чараўнікі
Свае паэмы трактарамі пішуць.
Палі, палі — сялян чарнавікі —
I працаю, і вечнай праўдай дышуць.
На іх радкі пшаніцы прарастуць,
Хай дзень жніва ад сонца будзе яркі.
Люблю вясновы гуд, і перастук,
I рэактыўны голас цыркуляркі...
Якая непаўторная паўторнасць!
Я маладзею.
Зноў гатоў к рыўку...
Пачаўся дзень,
I на палетак чорны
Паклала сонца цёплую руку.