У твар дыхнула водарам вясны...

У твар дыхнула водарам вясны.
I адурманіў сіні хмель лясны.

I ўбок —
усё няпэўнае на свеце.
Убок -
зімовы халадок трывог.
Ля самых губ —
бярозавае вецце,
I кветка-сон —
каля стамлёных ног.

I звоніць, звоніць над палянай голай,
Аж песняй захлынаецца, жаўрук...
Ускінь насустрач гэтай песні голаў,
Ускінь насустрач сонцу промні рук,
Смакуй, як найсвяцейшае прычасце,
Гаркавы вецер, цёплы дух лясны...

Што ні кажыце,
ёсць на свеце шчасце,
Пакуль дурманіць сіні хмель вясны.