прырода

RSS Feed

He спі y ноч, калі рака...

Яшчэ не ацэнена

He спі y ноч, калі рака
За грэбляй зашуміць
I дождж галінкі вішняка
Старанна стане мыць.

Калі у завязі тугой
Прачнецца кволы ліст
I вырай ранні над страхой
Узніме шум і свіст.

Калі усходы на палях
Праклюнуцца ў цішы
I стануць ападаць на шлях
Са звонам ледзяшы.

Калі з-пад снегу дзе-нідзе
Трава убачыць свет, —
Вясна ідзе, вясна ідзе
За пасланцамі ўслед.

Прыводзіць сілы свае ў рух
Паўсюль, дзе ні ступі.
Каб з ёй не размінуцца, друг, —
У гэту ноч не спі.

«Так доўга цябе не было!..»

Яшчэ не ацэнена

«Так доўга цябе не было!..»
Сцяблінка
выжальваецца лістку.

Будзіць лёс

Яшчэ не ацэнена

На лес вятруга гнеў абрынуў,
П’яны, галосіць штось вясне,
Сваволіць, блазан, у ялінах, –
Страсае снег.

Разбойным свістам поўніць гоні,
Калоціць мроіва бяроз,
Здранцвеласць душаў прочкі гоніць
І будзіць лёс.

Здзірае, бы чадру з дзяўчыны,
Вякоў зняволеных праклён, –
Зямлі, спрадвечнае рабыні,
Страсае сон…