Валянцін Таўлай

Уздыхнулі Нёмана грудзі:
— Вясна будзе! Вясна будзе! —

Покліч скалыхнуў паветра,
Адгукнуўся ў пушчы нетрах,

І расплыўся, і загінуў…
Наўздагон — свой покліч кіну:

Рэхам хай плыве шырокім,
Несучы прывольна, лёгка

І мяне на гулкім крыллі…
Жаўрукі асерабрылі

Сцежку сонечнаму ранку…
Жаўруковыя вяснянкі —

Быццам звонкія праменні…
І стаю я ў захапленні,

Неразгаданным і новым,
Поўны цёплае любові,

І гатоў гарэць, загінуць
За вясну маёй краіны…

Радасна ўздыхнулі грудзі:
— Адчыняйце хаты, людзі!
— Адчыняйце сэрцы, людзі!
— Вясна будзе! Вясна будзе!