Віктар Шаціла

RSS Feed

ВЯСЕННЯЕ ШЧАСЦЕ

Сярэдняя: 2.7 (6 галасоў)

Калi паводка усiх знясе
I снег апошнi ушчэнт расплавiць,
Мне будзе радасна у вадзе,
Якая хату мне заплавiць.

I адзiчэлы, i нямы,
Душой злаулю я венчык шчасця,
Якi не бачыу у зiмы,
Якi разломвалi на часткi...

Цяпер вiтаць мне сiнi свет!
Ляцець вадой у час адлiгi!
I не пакiнуць нават след
Ад самай тонкай, беднай крыгi!

ЗАМАЛЁУКА

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Лапаталi дэманы крыламi
На свiтанку; недзе, каля гор,
Дагарэлi рэшткi сiнiх зор;
Куст лазы кранууся з павукамi;
Адыходзiлi вышэй казлы;
На вяршынях скал былi арлы;
Кветкi уздыхалi; скрозь на сцежках
Змеi прапаузалi; у паумежках
Росы блiскалi з былога дня!
Там застацца мусiу шчасця свет.
Але сам здрабнеу на ясны след...

Ой, да самай галавы...

Яшчэ не ацэнена

Ой, да самай галавы
Затапiла паплавы.

Валасы рудой травы -
Каласочак нежывы...

Ды смяялiся усё Вы:
"Глянь, рышток якi крывы".

Бачу: квецень крапiвы-
Васiлёчак палявы!

Усе аўтары