Тамара Абрамчук

Завіруха ў душы не дае мне спакою:
Ужо зіма адышла, а ў сэрцы мароз.
Ты заўжды спрабаваў захапіць маю Трою,
Ды вось толькі не той абіраў усе воз.

Мы змагацца з табой колькі раз адмаўлялісь,
Каб іскрынкі кахання хоць так зберагчы.
Але столькі ж разоў у сабе зачынялісь,
Каб увесь цяжар з сабой па жыцці не цягчы.

Так халодна вясной не было мне ніколі.
Успамінаю гісторыю зноў я і зноў:
Сьрод вякоў адшукаць бы і мне маю волю
Ды прачнуцца ад мрозных, падманлівых сноў.

2017